تاریخچه اسناد هویتی

الف ) در ایران قبل از اسلام

وضعیت اسناد هویتی در ایران باستان نظیر بسیاری از امور دیگر نامشخص بوده و اطلاعات وسیعی درباره آن در دست نیست . از سنگ نبشته های داریوش کبیر که در ان خود را پادشاه و شاهنشاه ۲۴ کشور می‌داند یا از سایر حجاری های بیستون و غیر آن می‌توان بدست آورد که آنچه مفهوم اسناد هویتی امروزی است در آن دوره هیچ سابقه نداشته است و تنها ممکن است که در بین طبقات نجباء و روحانیون کشور آن هم محض این که خون آن ها طبق رسوم جاری آلوده به خون رعایا و نیز زیردستان نشده و امتیاز طبقاتی آن ها از هر حیث محفوظ بماند به ثبت سلسله نسب اکتفا می‌شد از دوره هخامنشیان به این طرف تا اواخر سلطنت ساسانیان یعنی زمان پادشاهی انوشیروان وضع به همین ترتیب بود تا این که در زمان این پادشاه ضمن اصلاحات مالی که به عمل آمد تا حدی تغییر نموده و هویت افراد بر دولت وقت مشخص شده و امپراطوری ساسانی از آن تاریخ به شناسایی افراد تبعه خود علاقه بیشتری ابراز می‌نمود.

یکی از نویسندگان راجه به این موضوع چنین اظهار عقیده می‌کند : در اصلاحاتی که انوشیروان راجع به مالیات کرد ، لازم نمود که احصاء کلیه نفوس با در نظر گرفتن سن و درجه ثروت و تمکن آن‌ها به عمل آید وی مقرر داشت اشخاص ذکور که سن آن ها بین ۲۰ تا ۵۰ سال بوده است به چندین طبقه تقسیم و هر طبقه حق مخصوصی را بپردازد . هر سال صورت اشخاصی که می‌بایست مالیات بپردازند با میزان مالیات آن ها در هر ایالت ، شهر ، قریه اعلام می‌گردید . از جمله اخیر پیداست که هویت افراد کاملاً بر دولت وقت معلوم بوده ، زیرا تهیه صورت اشخاص مستلزم این است که قبلاً نسبت به آن ها شناسایی حاصل شده باشد و از این رو معلوم است که تنها برای اخذ مالیات یا در موارد لزوم و مقتضیات جنگی ، ایجاب می‌کرد ثبت هویت اشخاص و رواج اسناد هویتی به طریقی که یاد شده معمول و متداول بوده باشد .

ب ) در ایران بعد از اسلام

پس از حمله اعراب به ایران ، علم نسب شناسی را ایرانیان از اعراب یاد گرفتند و نسب شناسی مورد توجه قرار گرفت . تحصیل علم رجال و درایه اهمیت زیادی پیدا کرد . ولادت اطفال در پشت جلد قرآن و کتب دعا ثبت شد و واقعه وفات افراد روی سنگ مقابر حک گردید و ازدواج و طلاق نیز در محضر علماء انجام شد .

ثبت احوال شخصیه و شناسایی افراد با وضع کنونی در ایران ، اولین بار به موجب تصویب نامه مصوب ۱۲۹۷ هجری شمسی که در ۴۱ ماده تنظیم گردیده بود ، اجرا شد . به موجب ماده اول تصویب نامه فوق ، پس از نشر و اعلام قانونی آن ، تمام اتباع ایرانی می‌بایست دارای سجل احوال رسمی‌باشند و نهایتاً در آذر ماه همان سال ، اولین سجل در تهران صادر شد و تا سال ۱۳۰۴ هجری شمسی صدور سجل منحصراً در تهران جریان داشت . پس از آن با تصویب قانون سجل احوال در سال ۱۳۰۴ که در ۳۵ ماده تنظیم و از تصویب قوه قانونگذاری وقت گذشت ، اداره احصائیه و سجل احوال کل کشور بوجود آمد و اداره مزبور مکلف شد در سطح مملکت به صدور ورقه هویت برای مردم اقدام نماید.

ثبت احوال کشور از سال ۱۳۵۲ در تشکیلات اداری بصورت یک سازمان مستقل با نام سازمان ثبت احوال کشور ، به فعالیت خود ادامه داده و نخستین پدیده ملموس این سازمان شناسنامه است که در واقع موقعیت یک فرد را در جامعه مشخص می‌نماید و آنچه در این خصوص مربوط به بحث ما است ، اقداماتی می‌باشد که این سازمان در رابطه با شناسنامه و صدور ورقه هویتی انجام می‌دهد که در قسمت مربوطه مفصلاً به آن پرداخته خواهد شد .

هفتم : تعریف اسناد هویتی

اسناد هویتی از ترکیب دو کلمه اسناد و هویتی تشکیل شده که هر کدام از آن ها معنی خاص خود را دارند . اسناد جمع سند است و عبارت از نوشته ای است که در مقام دعوی یا دفاع قابل استناد باشد و هویت عبارت از این است که اشاره کردن به آن مبین هویت باشد که با نام ، نام خانوادگی ، نام پدر ، نام مادر و محل تولد آن را مشخص می‌کنند.

لذا می‌توان گفت اسناد هویتی مدارکی می‌باشند که برای تعیین هویت افراد در جامعه بکار می‌روند . چه این مدارک از اسناد سجلی ( شناسنامه ) باشند و یا اینکه اسناد دیگری را که می‌تواند در شناسایی مورد استفاده قرار گیرد شامل شود .

برای روشن شدن مطلب ، قبل از پرداختن به انواع اسناد هویتی ، تشابه و تفاوت های اسناد سجلی و اسناد هویتی ذکر می‌گردد .

هشتم : وجوه افتراق و اشتراک اسناد سجلی با اسناد هویتی

نقطه مشترک اسناد سجلی و اسناد هویتی که به لحاظ ویژگی های خاص هر کدام در گروهی از تقسیم بندی اسناد قرار می‌گیرند . قرار داشتن شناسنامه در هر دو گروه است . شناسنامه به خاطر کارکردهایی که دارا می‌باشد هم در گروه اسناد هویتی است و برای شناسایی افراد در جامعه مورد استفاده می‌باشد و هم جزء اسناد سجلی است که احوال شخصیه هر فرد آن گونه که در دفاتر سجل احوال ثبت می‌باشد بر آن نوشته شده و به صاحب آن داده می‌شود .

اما این دو گروه اسناد تفاوت های عمده ای با هم دارند . اسناد سجلی عبارت از اسنادی است ک مطابق مقررات ثبت احوال به ثبت رسیده و مندرجات آن رسمی‌و معتبر است و علاوه بر شناسنامه شامل دفاتر گوناگون ثبت احوال نیز است که احوال افراد در این دفاتر درج شده و در اداره ثبت احوال نگهداری می‌شود . دفاتری مانند : ثبت کل وقایع – ثبت وفات – نام و نام خانوادگی – گواهی ولادت – اعلامیه ازدواج – اعلامیه طلاق را شامل می‌شود . ( وقایع چهارگانه )

اما در مقابل ، اسناد هویتی اسنادی هستند که برای شناسایی فرد در جامعه مورد استفاده قرار می‌گیرند که بارزترین این اسناد نیز شناسنامه می‌باشد زیرا شناسنامه کامل ترین سندی است که برای شناسایی فرد تنظیم می‌گردد و کلیه اطلاعات لازم را در خصوص یک شخص دارا می‌باشد و اسناد دیگری نیز در مجموعه اسناد هویتی قرار دارند ، اسنادی مانند گذرنامه که برای شناسایی فرد در خارج از کشور لازم و ضروری است یا گواهینامه و پایان خدمت و کارت های شناسایی ادارات دولتی که علاوه بر کارکردهای ویژه ، آن ها به عنوان مدرک شناسایی نیز مورد استفاده هستند .

با این تفاصیل می‌توان نتیجه گرفت که اسناد هویتی با اسناد سجلی متفاوت است ؛ اولاً کاربردی که گروه اول دارند با کاربرد گروه دوم متفاوت است . زیرا اسناد هویتی برای شناسایی افراد در سطح جامعه به کار می‌رود و در حالی که اسناد سجلی به غیر از شناسنامه ، اسناد و سوابق موجود در اداره ثبت احوال را شامل می‌شود که در خارج از محدوده اداری ثبت احوال نه در دسترس بوده و نه می‌توان از آن ها استفاده نمود .

ثانیاً هر کدام از این دو مجموعه ، اسناد گوناگون و مختلفی را در زیر مجموعه خود دارند که ارتباطی با اسناد زیر مجموعه گروه دیگر ، نمی‌توان برای آن ها پیش بینی نمود برای مثال گواهینامه یا گذرنامه که در این تحقیق جزء اسناد هویتی محسوب می‌شوند ، هیچ تشابهی به دفتر ثبت ولادت یا وفات که در مجموعه اسناد سجلی است ، ندارد .