توبه در منابع فقهی |
 |
بند اول ) اهمیت توبه
در قرآن توبه از اهمیت زیادی برخوردار می‌باشد و در آیات متعددی از آن سخن به میان آمده است. به طوری که «واژه توبه و مشتقات آن نود و دوبار و کلمه استغفار و مشتقات آن چهل و پنج مرتبه ذکر شده است و در آیات متعدد دیگری نیز بدون ذکر این واژه ها به این مسئله اشاره شده است.»[۱]
این اهمیت زمانی به اوج خود می‌رسد که سوره ای از قرآن نیز به این نام مزین می‌گردد.
در خصوص علت نامگذاری این سوره بنام توبه چنین بیان شده است که:
«اولاً: کلمه توبه در این سوره با اشتقاقات مختلف هفده بار بکار رفته است و شانزده آیه توبه وجود دارد.
ثانیاً: دو جریان مهم پذیرفته شدن توبه یاران رسول خدا (ص) بیان شده است که در سال نهم هجری در حضور پیامبر (ص) در جنگ تبوک شرکت کرده بودند ولی در بحبوحۀ جنگ،تزلزل و قصد انصراف جنگ در دل بعضی از آنها خطور کرد سپس از این قصد و عمل منصرف شده و توبه کردند خداوند هم توبه آنها را پذیرفت و این مژده را با آیه لقد تاب الله النبی و المها جرین الانصار…..به آنها ابلاغ فرمود.
دومی‌در آیه ۱۱۸ جریان پذریرفته شدن توبه سه نفر از مسلمانان که به بهانه واهی و شرکت در جنگ تبوک تخلف ورزیده و اینعمل باعث شد که همه افراد مدینه حتی همسر و فرزندانشان با آنها قطع رابطه کرده و آنها را در محاصره سیاسی و اجتماعی قرار دادند بطوری که زندگی برایشان تنگ گردید بدین جهت روی به درگاه خدا آورده و با توسل به رسول خدا (ص) توبه نموده و پس از گذشت پنجاه روز پذیرش توبه آنها با آیه ۱۱۸ و علی الثلاثه الذین خلفوا….به آنها بشارت داده شد.»[۲]
علاوه بر این دو مورد،موارد دیگری درباره آمرزش گناهان مومنان و پذیرفته شدن توبه آنان در این سوره آمده است بعلت رعایت اختصار از ذکر بقیه موارد خودداری میشود.
در اهمیت توبه همین بس که آغاز زندگی اولین پیامبر الهی حضرت آدم (ع) در روی زمین با توبه شروع [۳] و آخرین سوره ای هم که پیامبر اکرم (ص) نازل میشود آن حضرت را دعوت به استغفار و توبه می کند.[۴]
حال با توجه به مطالب گفته شده ابعاد توبه در قرآن را بررسی و ذکر می‌نمائیم.
بند دوم ) ابعاد مختلف توبه
خداوند در قرآن توبه را باب رحمت قرار داده و پیوسته از فضل خویش این باب را بروی بندگان مفتوح نگه داشته است. تا بدینوسیله افراد بشر در اثر ارتکاب گناه دچار یأس ونومیدی نشده و همیشه این باب را در برابر خود مشاهده و به نجات و خلاص شدن از معاصی امیدوار گردند.
با نگرش و تدقیق در آیات قرآن ابعادی از قبیل:
توبه آدم (ع) (بقره ۳۶) توبه افراد بی ایمان هنگام مشاهده مرگ (آل عمران ۸۹). توبه کسی که مرتکب قتل خطئی شده است (نساء ۹۱) توسل در توبه (نساء ۶۱) توبه محارب و سارق (مائده آیات ۳۳-۳۸) توبه حضرت موسی (ع) بعلت درخواست دیدن خداوند با چشم (اعراف ۱۴۳)،توبه به عمل بد (مائده ۱۵۲) توبه نسبت به عملی که از روی نادانی صورت گرفته (انعام ۵۴)، توبه مشرک (توبه۲) توبه خداو بازگشت بسوی بنده (توبه ۱۴)،توبه فرار از جنگ حنین (توبه ۲۷) توبه تخلف از جنگ تبوک (توبه ۱۱۸). دعوت زلیخای مصری به توبه توسط همسرش عزیز مصر (یوسف ۲۸)، توبه منافق (احزاب ۲۴) . توبه و ناامیدنشدن از رحمت حق (زمر آیات ۱۶-۵۳-۵۴) توبه پذیری خداوند (مومن ۳) بخشش گناهان توبه کننده (مومن ۸). توبه هنگام مشاهده مرگ و عدم پذیرش آن (مومن آیات ۸۵-۸۴) توبه پذیری خداوند (شوری ۲۵)، توبه از غیبت (حجرات ۱۰-۱۱)توبه افشاء سر (تحریم ۱۴)، توبه نصوح (تحریم ۸) توبه زناکار (نور ۳۰). توبه سبب اصلاح امور دنیا (نوح ۱۰- ۱۲ )،توبه بعنوان تبدیل کننده گناه به حسنه (فرقان ۷۰) و….. که سبب طرح مسئله توبه گردیده اند به وضوح روشن میشود.
علیرغم ابعاد متنوع و مختلف مذکور،نقطه قابل توجه بین همه آنها بحث پذیرش توبه است که از اهمیت و جایگاه خاصی برخوردار می‌باشد. زیرا تمام ارزش و جایگاه والایی که برای توبه ذکر شده در گرو قبولی آن می‌باشد.و چنانچه توبه ای مورد قبول واقع نشود هیچ ارزشی برای آن منظور نمی‌شود و در واقع می‌توان گفت توبه ای صورت نگرفته است لذا بحث پذیرش توبه را از نظر قرآن مطرح و آن را مورد بررسی قرار می‌دهیم.
بند سوم ) پذیرش توبه
در رابطه با پذیرش توبه عمده سوالاتی که مطرح شود این است که: ۱- اصولاً آیا توبه پذیرفته میشود یا خیر؟ و ۲- در صورت پذیرفته شدن،فرصت آن تا چه موقع می‌باشد ۳- آیا توبه ی هست که پذیرفته نشود ؟
در این زمینه آیات قرآن و روایات وارده از سوی معصومین علیهما السلام روشنگر و مبین هر سه سؤال می‌باشند که به بررسی و شرح آنها می‌پردازیم.
در پاسخ به سؤال اول (قبول توبه ) خداوند متعال در قرآن می‌فرماید: «الم یعلموا ان الله هو یقبل التوبه عن عباده »[۵] یعنی آیا نمی‌دانند این خداوند است کهتوبه بندگان را می‌پذیرد ؟ از این آیه می‌توان استفاده کرد که اولاً مقام پذیرش توبه صرفاً مختص ذات باریتعالی است و توبه پذیر تنها خداوند می‌باشد.در ثانی همان طور که خداوند امر به توبه فرموده و همه بندگان را دعوت به این مهم نموده،خود نیز از روی لطف وکرم پذیرش و قبول آن را ضمانت کرده است و در واقع هر توبه صحیحی را می‌پذیرد.
نزدیک همین معنی،خداوند در آیه دیگری می‌فرماید:
«و هو الذی یقبل التوبه عن عباده و یعفوا عن سیئات »[۶] یعنی اوست خدایی که توبه بندگان را می‌پذیرد و گناهان را می‌بخشد.
علاوه بر پذیرش توبه ازاین آیهاستفاده میشود که به محض قبول توبه از سوی خداوند گناهان فرد نیز بخشیده میشود.
قریب به همین مضمون در آیه شریفه دیگر آمده است:
«الا من تاب و آمن و عمل صالحاً فاولئک یبدل الله سیئاتهم حسنات»[۷] یعنی مگر آن کسانی که از گناه توبه کنند و با ایمان به خدا عمل صالح بجا آورند پس خداوند گناهان آنها را تبدیل به ثواب گرداند.
از این آیه می‌توان چنین استنباط کرد که توبه نه تنها موجب محو گناهان میشود بلکه چهرۀ عمل را نیز تغییر داده و سیئات و گناهان را تبدیل به حسنات و نیکی می‌کند.
یه دیگر سخن می‌توان بیان داشت که در این مرحله خداوند لطف و منتش را نسبت به فرد تائب تمام و کمال می‌گرداند.
در واقع چنین توبه کننده ای است که خداوند دست لطف و مرحمت خود را برسرش کشیده و گناهانش را می‌آمرزد و اورا مقدم بر پاکیزگان می‌داند.
در کتاب اخلاق و خود سازی در ذیل آیه مبارکه «ان الله یحب التوابین و یحب المتطهرین»[۸]می‌خوانیم:
«خداوند در این آیه توابین را بر متطهذین مقدم آورده است. پروردگار عالم گنهکاری را که خدا را بخواند به اندازه ای دوست دارد که از جانب خداوند خطاب میشود: یا رسول الله بعد از آنکه سلام مرا له به او رساندی بگو بر خود واجب کرده ام که تو را بپذیرم،اگر توبه کنی علاوه بر اینکه می‌پذیرم دست عنایت و رحیمتم هم بر سر توست و با نوازش و تلطف تو را می‌پذیرم.»[۹]
توبه واقعی بقدری نزد خداوند محبوب و با ارزش است که خداوند بندگان گنهکار و عاصی را مژده و بشارت به عفو و بخشش گناهان اعم از صغیره و کبیره نموده و آنان را از یأس و نومیدی نهی می کند.
در این رابطه در قرآن می‌خوانیم: «قل یا عبادی الذین اسرفوا عَلی انفسهم لا تفنظو من رحمه الله ان الله یغفر الذنوب جمیعاً انه هُو الغفور الرحیم »[۱۰]
یعنی (ای رسول رحمت) بدان بنده گانم که (بعصیان ) اسراف بر نفس خود کردند بگو از رحمت خدا ناامید می‌باشید البته خداوند همه گناهان را (چون توبه کنید ) خواهد بخشید که او را خدایی بسیار آمرزنده و مهربان است.
در تفسیر منهاج الصادقین در ذیل این آیه چنین آمده است: «در این آیه شریفه چند لطیفه وجود دارد یکی اینکه فرمود «یا عبادی » که متضمن لطف خطاب است ونفرمود «یا ایها العُصاه» یعنی ای گناهکاران،دیگر اینکه فرمود «اسرفوا » که باز مشتمل بر رفق در خطاب است و نفرمود «اصطئوا» که این خود ارزش بسیار بالایی دارد که مثل پدری انسانی را خطاب می‌کند تا اینکه بهعمق گناه پی ببرد و توبه را مورد توجه قرار دهد.
سوم اینکه فرمود: «لا تقنطوا» که صریحاً دلالت بر نهی از نومیدی و حرام بودن یأس از آمرزش خداوند دارد،چهارم اینکه موکد فرمود آن را به جمله «ان الله یغفر الذنوب» که عمومیت دارد آمرزش خود را به تمامی‌گناهان،پنجم اینکه فرمود «جمیعاً»و آن را مخصوص به بعضی نکرد و ششم آنکه مجدداً تأکید بر «انه هو الغفور الرحیم » نمود.»[۱۱]
در پاسخ به سؤال دوم و سوم یعنی زمان پذیرش توبه و توبه ای که پذیرفته نمی‌شود باید گفت انسان تا در دنیا زندگی می‌کند و مرگ به وی روی نیاورده مهلت برای توبه کردن دارد و تنها هنگامی‌که در چنگال مرگ گرفتار شد و هیچ امیدی به نجات نداشت و در واقع مرگ را مشاهده کرد،توبه مورد قبول نمی‌شود. در قرآن در آیات متعددی به این نکته صراحتاً اشاره شده که ذیلاً به بررسی و شرح تعدادی از آنها می‌پردازیم.
آیه شریفه قرآن در این زمینه می‌فرماید: «و لیست التوبه للّذین یعلمون السیئات حتی اذا حضراحداهم الموت قال انی تُبت الان و لا الذین یموتون و هم کفار.»[۱۲] یعنی کسی که به اعمال زشت تمام عمر اشتغال ورزد تا آنگاه که مشاهده مرگ کند در آن ساعات پشیمان شود و گوید اکنون توبه کردم،توبه چنین کسی پذیرفته نخواهد شد چنانکه هر کس به حال کفر بمیرد نیزتوبه اش قبول نشود.
از این آیه استفاده میشود که توبه صرفاً پشیمانی نیست و کسی که مرگ را به چشم خود می‌بیند و سپس توبه می کند توبه حقیقی نکرده بلکه فقط یک عمل ظاهری و تشریفاتی انجام داده است و علت عدم قبول توبه در ساعت معاینه را قرآن این چنین بیان می‌دارد:«فلمّا راَؤا بأسنا قالو امنا بالله وحده و کفرنا بما کنا مشرکین» یعنی همین که انتقام ما را دیدند در آن حال (از کفر و شرک پشیمان شده و می‌خواهند توبه کنند )گفتند ما بخدا ایمان آوردیم. و در آیه بعد قرآن اضافه می کند اما ایمانشان پس از دیدن مرگ و مشاهده عذاب ما به آنها سودی نبخشید.»[۱۳]
یا در سوره یونس آیات ۹۱-۹۰ خداوند درباره فرعون که هنگام مشاهده مرگ اظهار توبه نمود می‌فرماید:
«تا چون هنگام غرق او فرا رسید (آن زمان از کردار زشت خویش پشیمان شده ) گفت: اینک من ایمان آوردم و شهادت می‌دهم که حقاً جز آن کسی که بنی اسرائیل به ایمان آورده خدایی نیست و من هم تسلیم فرمان او هستم.
به اودر آن حال غرق خطاب شد که اکنون باید ایمان بیاوری در صورتی که پیش از این عمری به کفر و نافرمانی زیستی و از مردم بدکار بودی.»[۱۴]
البته این آیات با روایاتی که می‌گوید توبه تا آخرین نفس پذیرفته میشود منافاتی ندارد. زیرا منظور از آن روایات لحظاتی است که هنوز نشانه های قطعی مرگ را مشاهده نکرده و به اصطلاح دید برزخی پیدا نکرده اند
دسته دیگری که خداوند توبه آنان را نمی‌پذیرد کسانی هستند که بعد از ایمان کافر می‌شوند. در سوره آل عمران درباره این افراد سخن به میان آمده آنجا که می‌فرماید:
«همانا آنانکه بعد از ایمان کافر شدند و بر کفر خویش افزودند هرگز توبه آنها پذیرفته نخواهد شد و به حقیقت گمراهان هم آنان خواهند بود »[۱۵]
با توجه به مطالب فوق بنظر می‌رسد علت عدم پذیرش و قبول توبه افراد فوق الذکر این است که توبه آنها از روی آگاهی و اختیار صورت نگرفته و حقیقتاً پشیمان نشده اند بلکه در حالت اضطرار مجبور به اظهار توبه گردیده و توبه آنها انقلاب درونی و تحول واقعی نبوده و لق لقه زبانی بیش نیست و لذا چنانچه به آنها فرصت داده شود مجدداً به همان حالت و گناه اولیه رجعت می‌نمایند.در نهایت می‌توان چنین نتیجه گرفت: همان گونه که اعتراف واقرار متهم در حالت اظطرار از نظر شرع مسموع نبوده و مردود است لذا توبه چنین افرادی هم که در حالت اظطرار صورت گرفته ظاهری بوده و فاقد اعتبار می‌باشد و جان کلام اینکه مورد پذیرش و قبول قرار نخواهد گرفت.
بند چهارم ) احراز توبه
با عنایت به مطالب عنوان شده در خصوص پذیرش توبه،سؤالی که مطرح میشود این است که احراز توبه چگونه صورت می‌گیرد ؟ و آیا صرف اظهار توبه را می‌توان پذیرفت؟
در جواب باید گفت:از آنجا که توبه یک مسئله دورنی و باطنی است و تنها از طرف فرد تائب معلوم میشود،لذا صرف ادعای فرد مبنی بر توبه برای احراز آن کفایت می‌کند [۱۶]زیرا اولاً: نهاد توبه مبتنی بر تسامح است و اگر ادعای تائب پذیرفته نشود برقراری این نهاد کم رنگ و بیهوده خواهد بود. ثانیاً: طبق قائده الحدود تدرأ بالشبهات. با اندک تردیدی در وقوع توبه حد ساقط می‌گردد. نتیجه اینکه صرف اظهار توبه برای احراز آن کفایت می‌کند مگر اینکه دلیلی بر خلاف آن یافت شود و یقین به کذب وی باشد.
نکته قابل توجه این است که در قانون مجازات اسلامی‌هیچگونه اشاره ای به احراز توبه نشده است لذا پیشنهاد میشود: قانونگذار اسلامی‌با تدوین ماده ای مستقل مسئله احراز توبه را که از اهمیت ویژه ای برخوردار می‌باشد را در قانون پیش بینی نماید.
گفتار دوم: توبه در سنت
مادر این گفتار ابتدا ابعاد مختلف توبه از دیگاه معصومین (ع) را مطرح،سپس به ذکر مصادیقی از توبه کنندگان می‌پردازیم.
«سنت عبارت است از: قول،فعل یا تقریر معصوم (علیه السلام ) در امور دینی منظور از قول و فعل،گفتار و کردار و منظور از تقریر سکوت و رفتار تأئید آمیز معصوم است نسبت به فعل یا عقیده ای که در حضور وی صورت گرفته است.»[۱۷]
به تبعیت از قرآن مجید، توبه از دیدگاه پیامبر اکرم و ائمه معصومیین علیهما السلام از جایگاه والایی برخوردار می‌باشد. به طوری که این استوانه های محکم هدایت نه تنها مردم عصر و زمان خویش را دعوت به توبه می‌نمودند بلکه همواره خود نیز در حال توبه و انابه به پیشگاه خداوند بوده اند.
در کتاب ارزشمند نهج الفصاحه بیش از بیست و هشت حدیث از نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و اله و سلم در رابطه با توبه عنوان شده است و همچنین در کتاب شریف نهج البلاغه کتب روایی دیگر احادیث زیادی در باب توبه و ابعاد مختلف آن نقل شده که بهذکر تعدادی از آنها می‌پردازیم.
بند اول )ابعاد مختلف توبه از دیدگاه معصومین (ع):
پیامبر اکرم (ص) می‌فرماید: «از خدا بخشش بخواهید زیرا من هر روز صد بار از او بخشش می‌خواهم.»[۱۸]
حضرت امام صادق (ع) فرمود: «حضرت عیسی (ع) بر گروهی که می‌گریستند گذشت و فرمود: اینها بر چه می‌گریند ؟ کسی پاسخ داد بر گناهانشان گریه می‌کنند. عیسی (ع) فرمود: باید گناهان را کنار گذارند (توبه کنند ) تا بخشیده شوند.»[۱۹]
حضرت علی (ع) در باره ارزش توبهمی‌فرماید: «در شگفتم از کسی که می‌تواند استغفار کند و ناامید است.»[۲۰]
در این راستا اما باقر (ع) در روایتی به محمد بن مسلم فرمود:
«ای محمد،گناهان مومن که ازآن توبه کند برای او آمرزیده است و باید برای آیندۀ پس از توبه کار نیک کند،هر آینه بخدا سوگند این فضیلت نیست مگر برای اهل ایمان،عرض کردم: پس اگر بعد از توبه و استغفار از گناهان باز گناه کند و دوباره توبه کند (چگونه است ) ؟ فرمود: این محمد بن مسلم آیا باور داری که بنده مومن از گناهان خود پشیمان شود و از آن آمرزش خواهد و توبه کند و خداوند توبه اش را نپذیرد ؟
عرض کردم: اگر چند بار این کار را کرده،گناه می‌کند و سپس توبه کرده و از خدا آمرزش خواهد (این چگونه است )؟ فرمود: هر آنگاه که مؤمن به استغفار و توبه بازگردد،خداون نیز به آمرزش او بر می‌گردد و گناهانش را بیامرزد و بدرستی که خداوند آمرزنده و مهربان است توبه را می‌پذیرد و از کردارهای بد درگذرد،پس مبادار تو مومنان را از رحمت حق دور داری.»[۲۱]
پیامبر اکرم (ص) درباره مهلت پذیرش توبه می‌فرماید: «خداوند تا دم واپسین توبه را می‌پذیرد.»[۲۲]
و نیز حضرت علی (ع) در این خصوص فرموده است: «عمری که خدا از فرزند آدم پوزش را می‌پذیرد شصت سال است »[۲۳]
در روایتی حضرت صادق (ع) از قول پیامبر (ص) نقل می‌فرماید:
«هر کس یکسال پیش از مرگش توبه کند خدا توبه اش را می‌پذیرد. سپس فرمود:یکسال زیاد است هر کس یکماه قبل از مرگش توبه کند پذیرفته میشود. سپس فرموده یکماه زیاد است. هر کس یک هفته پیش از مرگش توبه کند خداوند توبه اش را می‌پذیرد. سپس فرمود یک هفته زیاد است،هر کس یک روز پیش ازمرگش توبه کند خدا توبه اش را قبول می کند. سپس فرمود یک روز زیاد است،هر کس پیش از دیدار مرگ (ملک الموت) توبه کند خدا توبه اش را می‌پذیرد.»[۲۴]
علی الرغم اینکه در این احادیث مهلت پذیرش توبه تا پیش از دیدار مرگ بیان شده اما تسویف و تدخیر در توبه نیز مورد نکوهش قرار گرفته چنانکه حضرت امام علی (ع)می‌فرماید: «مُسُوّف نفسهبالتوبه من هجوم الاجل علی اعظم الخطر یعنی: هر کس که نفس خود را برای توبه در برابر هجوم مرگ به امروز و فردا و امیدوار با خطر بزرگی مواجه است.»[۲۵]
حضرت علی (ع) می‌فرماید: «در دنیا دو امان از عذاب خداوند سبحان وجود دارد که یکی از آن دو از دسترس شما بیرون شده است بر شما باد که به امن دوم دست نزنید و توسل جوئید. اما آن که در دسترس بود و به آسمان بر شُد پیامبر(ص) است و آن امانی که باقی مانده،استغفار است.»[۲۶]
حضرت علی (ع) می‌فرماید: «…. و خدا در صورت ارتکاب گناه در توبه را مسدود نکرده است.در کیفر تو شتاب نداشته و در توبه و بازگشت به تو عیب نگرفته است در آنجاکه رسوایی سزاوار توست رسوا نساخته و برای بازگشت به خویش شرایط سنگینی مطرح نکرده است. در گناهان تو را به محاکمه نکشیده و از رحمت خویش نا امیدت نکردهبلکه بازگشت تو را از گناهان نیکی شمرده است هر گناه تو را و هر نیکی تو را ده به حساب آورده و راه بازگشت را بسوی تو گشوده است.»[۲۷]
حضرت زین العابدین (ع) در این باره می‌فرماید: «خدایا مندر این مقام از گناهان بزرگ و کوچک و بدیهای پنهان و آشکار و لغزشای کهن و نو توبه کردم. توبه ای که اندیشه نافرمانی را دیگر در دل راه ندهم و قصد بازگشتن به گناه را نکنم و تو در کتاب حکیم فرموده ای که توبه کنندگان را می‌پذیری و از بدی ها در می‌گذری تائبان را دوست داری. پس چنانچه وعده فرمودی توبه مرا بپذیر و چنانکه نوید دادی از بدی های من درگذر تا دوستی تو مطابق پیمان تو شامل من گردد.»[۲۸]
پیامبر اکرم (ص) می‌فرماید: «توبه کامل،پشیمانی از گناه است که وقتی گناه از تو سر زد از خدا آمرزش طلبی و دیگر هرگز مرتکب آن نشوی.»[۲۹]
محد بن فضیل گفته است که از امام موسی بن جعفر (امام کاظم «ع»)پرسیدم توبه نصوح چگونه توبه ای است ؟ فرمود: «توبه ای است که در رابطه با گناهی اتفاق می‌افتد و بازگشت به آن گناه نمی‌نماید و اضافه فرمود: محبوب ترین بندگان در پیشگاه خداوند آنهایی هستند که مرتکب گناهانی می‌شوند و توبه می‌کنند.»[۳۰]
شیخ صدوق (ره) در معانی الخبار از حضرت ابوالحسن علی النقی (ع) (امام هادی) نقل کرده است محمد بن هلال در ضمن عریضه ای از آن حضرت پرسیدم: توبه نصوح چگونه توبه ای است ؟ امام (ع) در ضمن توقیعی جواب داد:
«توبه ای است که باطن و ظاهر توبه کار برابر باشد بلکه باطنش بهتر و برتر باشد.»[۳۱]
ابو عبیده حذائ گوید: شنیدم از حضرت باقر (ع) که فرمود: «همانا خدای تعالی به توبه و بازگشت بنده خود فرحناک تر است از مردی که در شب تاری شتر و توشهخود را گم کند و آنها را بیابد،پس خدا به توبه بنده اش از چنین مردی که راحلۀ گم شده را پیدا کند شادتر است.»[۳۲]
در کتاب منازل الحکمه از قول پیامبر (ص) نقل شده که فرمود: «اگر نشان توبه در توبه گزار آشکار نشود توبه نکرده است،طلبکاران را خشنود سازد،نمازها را اعاده کند،میان مردم فروتنی کند،خود را از شهوات و خواهشهای نفسانی دور دارد و با روزه گرفتن گردن خود را نزار کند.»[۳۳]
پیامبر (ص) درباره حقیقت توبه می‌فرماید: «پشیمانی توبه است و هر که از گناه توبه کند چنان است که گناه نداشته باشد.»[۳۴]
در کتاب اسرار آل محمد (ص) از قول حضرت علی (ع) نقل شده که می‌فرماید:«خداوند بدی را گناه و گناه را فتنه و فتنه را آلودگی قرار داده است نیکی را رضایت و رضایت را توبه و توبه را پاک کننده قرار داده است. هر کس توبه کند هدایت می‌یابد و هر کس به فتنه بیفتد گمراه میشود تا مادامی‌که ره درگاه خدا توبه نکرده و به گناه خود اعتراف ننموده است. الله الله ! چه وسعت دارد آنچه از توبه و رحمت و بشارت و حلم عظیم نزد خداوند است و چه ترسناک اس آنچهاز قیدها و جهنم و بالاهای شدید که نزد خداوند است هر کس به اطلاعت او دست یابد کرامت او را به خود جلب می‌کند و هر کس در معصیت او وارد شود و بال عقاب او را خواهد چشید،و بزودی پشیمان می‌شوند.»[۳۵]
ابعاد مختلف دیگری از توبه شامل: ضرورت توبه و خودسازی ره آورد شوم توبه شکنی،توبه و نماز و…نیز در فرمایشات معصومین علیهما السلام دیده میشود که به جهت اختصار از ذکر آنها خودداری میشود.
از مطالب عنوان شده استفاده میشود که: اولاً ائمه معصومین علیها السلام به پیروی از قرآن ضمن اینکه خود همیشه در حال توبه و انابه بوده اند،مردم را نیز همیشه به این امر که از اهمیت،ارزش و جایگاه ویژه ای برخوردار است،دعوت می‌نمودند.
ثانیاً علیرغم اینکه فرصت انجام توبه تا ساعت آخر عمر بیان شده،اما خطر تسویف و به تدخیر انداختن توبه نیز گوشزد گردیده،لذا انسان تا فرصت دارد باید قیام به توبه نموده آن هم توبه حقیقی،نصوح و بدون بازگشت و از امروز و فردار کردن و تأخیر در توبه بعلت خطراتی که دارد اجتناب نماید.
[۱]. حسینی، سید علی،مجله معرفت فتوبه و جایگاه بلند آن در عرفان شماره ۶،۱۳۷۸،ص ۲۳.
[۲]. هاشم زاده هریسی،هاشم، شناخت سوره های قرآن، ناشر انتشارات کتابخانه صدر،۱۳۷۳،ص ۱۷۹.
[۳]. سوره بقره آیه ۳۷
[۴]. سوره نصر آیه ۳
[۵]. سوره توبه آیه ۱۰۴
[۶]. سوره شوری،آیه ۲۵.
[۷]. سوره فرقان آیه ۷۰.
[۸]. سوره بقره آیه ۲۲۲.
[۹]. مظاهری،حسین،اخلاق و خودسازی در مکتب قرآن و اهلبیت (ع) انتشارات پیام آزادی ریالچاپ سوم ۱۳۷۸، ص ۱۶۶
[۱۰]. سوره زمر آیه ۵۳
[۱۱]. جوانمرد،صفر،توبه،دفتر تبلیغات اسلامی‌قم،۱۳۷۱،ص ۱۳۲
[۱۲]. سوره نساء آیه ۱۸
[۱۳]. سوره مومن آیات ۸۴-۸۵
[۱۴]. شریعتمداری،جعفر شرح و تفسیر لغات قرآن انتشارات آستان قدس رضوی چاپ اول ۱۳۷۲ ص ۲۹۶
[۱۵]. سوره آل عمران آیه ۹۰
[۱۶]. ر ک به،دیدگاه های نو در حقوق کیفری اسلامی،سید محمد حسن مرعشی،ج۲،نشر میزان،چاپ اول،۱۳۷۹ ص ۱۲۱
[۱۷]. محمدی ابوالحسن فمبانی استنباط حقوق اسلامی‌با اصول فقه چاپ دانشگاه تهران،۱۳۵۷،ص ۱۵۹
[۱۸]. نهج الفصاحه،مترجم ابولقاسم پاینده،جلد دوم،انتشارات جاویدان ۱۳۵۲،حدیث ۱۱۸۷ صفحه ۲۳۸
[۱۹].مسحا نفس،کشکویی جهرمی،حسین،علیرضا سبحانی سب،نشر مولفین،چاپ اول ۱۳۷۷،ص ۱۴۱
[۲۰]. نهج البلاغه مترجم محمد دشتی،انتشارات پرهیزکار قم،چاپ اول ۱۳۷۹،خطبه ۸۳،ص ۱۴۱
[۲۱]. کلینی،ابی جعفر،اصول کافی،ج۴،پیشین ص ۱۶۶
[۲۲]نهیج الفصاحه،پیشین،ص ۱۵۵،حدیث ۷۶۶
[۲۳]. نهیج البلاغه،پیشین،حکمت ۸۷،ص ۶۴۳
[۲۴]. کلینی،لبی جعفر،اصول کافی،ج۴،پیشین ص۱۷۴
[۲۵]. کمپانی،فضل الله،ممنتخب الغرر،انتشارات مفید چاپ سوم،۱۳۷۸،ص ۴۶
[۲۶]. فثال نیشابوری،ابوجعفر محمد بن حسن،روضه الواعظین و بصیره المتعظین،ترجمه دکتر محمودی مهدوی دامغانی،چاپ اول،تهران ۱۳۶۶،ص ۶۷
[۲۷]. نهیج البلاغه پیشین،ناممه ۳۱ص ۶۷
[۲۸]. صحیفه کامله سجادیه،شرح و ترجمه میرزا ابوالحسن شعرانی،انتشارات اسلامیه،چاپ هفتم ۱۳۵۷،ص ۱۰۷
[۲۹]. نهج الفصاحه فپیشین فحدیث،۱۲۱۰،ص ۲۳۴
[۳۰]. حر عاملی،محمد بن حسن،یاقوت احمر،ترجمه محمد باقر ساعدی،چاپ اول،۱۳۷۶،ص ۲۵۱
[۳۱]. مجلسی،محمد باقر،حلیه المتقین، مؤسسه انتشارات قائم تهران، بی تا،ص ۵۰۹
[۳۲]. کلینی،ابی جعفر،اصول کافی،ج۴،پیشین،ص ۱۶۷
[۳۳]. ری شهری،محمد مهدی،منازل الحکمه،ترجمه حمید رضا شیخی،جلد دوم،بی تا فص ۶۴۵
[۳۴]. نهیج الفصاحه،پیشین ص ۲۴۳،حدیث ۱۲۱۰
[۳۵]. انصاری،اسماعیل،اسرار آل محمد (ص) نشر الهادی،چاپ چهارم،۱۳۷۸،ص ۶۷۳
فرم در حال بارگذاری ...
|
[شنبه 1399-06-08] [ 10:49:00 ب.ظ ]
|
