شرایط اختصاصی صحت شرط:

 

پس از بررسی دو نظریه‌ی مربوط به لزوم یا عدم لزوم رعایت شرایط عمومی صحت شرط، لازم می‌نماید که شرایط دیگری که در صحت شرط نقش دارند و ما در این بحث تعبیر به شرایط اختصاصی نموده‌ایم، مورد بررسی قرار گیرند. به عبارت دیگر مراد ما شروطی هستند که وجود آن‌ها برای صحت «شروط ضمن عقد» الزامی خواهد بود.

 

در فقه نسبت به شرایط صحت «شرط» نظر واحدی وجود ندارد و اختلاف نظر زیادی بین فقها در این خصوص به چشم می‌خورد، که بیشتر این اختلاف‌ها صوری بوده و ناظر به چگونگی تحلیل این شروط می‌باشد. اگر بخواهیم جمع‌بندی مختصری از نظر فقها در مورد «شرایط اختصاصی صحت شرط» داشته باشیم، به شرح زیر است:

 

 

    1. اجرای شرط در توان طرف قرارداد باشد. (مقدور بودن)

 

    1. شرط به خودی خود جایز باشد.

 

    1. غرض عقلایی داشته باشد.

 

    1. مخالف کتاب و سنت نباشد.

 

    1. منافی مقتضی عقد نباشد.

 

    1. مجهول نباشد.

 

    1. مستلزم محال نباشد.

 

    1. شرط (التزام) در متن عقد باشد.

 

  1. منجز باشد.

 

البته فقهای متقدم به چهار شرط:

 

 

    1. مجهول نبودن؛

 

    1. مخالف کتاب و سنت نبودن؛

 

    1. مخالف مقتضای عقد نبودن؛

 

  1. و غیر مقدور نبودن، برای صحت شروط قائل بوده و بقیه‌ی شروط را جایز می‌شمارند.[۱]

 

قانون مدنی هم با در نظر گرفتن نظریات مربوط به شرایط صحت شرط، در مواد ۲۳۲ و ۲۳۳، پنج شرط را برای درستی شرط مقرر نموده است:

 

 

    1. انجام دادن شرط بایستی مقدور باشد؛

 

    1. شرط دارای نفع و فایده باشد؛

 

    1. شرط مشروع باشد؛

 

    1. خلاف مقتضای عقد نباشد؛

 

  1. نبایستی جهل به شرط موجب جهل به عوضین گردد.

 

 

لیست پایان نامه ها (فایل کامل موجود است) در مورد ازدواج و طلاق :

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[۱]. کاتوزیان، ناصر؛ قواعد عمومی قرارداد، جلد سوم، ص ۱۴۷.

 




موضوعات: بدون موضوع  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...