۵٫در جرایم مهم مانند شرارت و جرایم منافی عفت مانند تجاوز به عنف و جرایم علیه امنیت نظیر آدم ربایی و سرقت مسلحانه ایراد ضرب و جرح بیشتر اتفاق می افتد.
۶٫برخورد با متهمان سابقه دار تندتر و خشن تر از سایر متهمان است. ضرب و جرح ها بیشتر متوجه همین طیف از جامعه است.
۷٫هنگام مقاومت، تعرض، توهین و فحاشی از سوی متهمان، برخوردها خشن تر و پرخاشگرانه تر است.
۸٫بیشتر پرونده های ضرب و جرح کارکنان به دو علت منتج به نتیجه نمی شود یا با گذشت شاکی پرونده مختومه می گردد یا شاکی توانایی اثبات دعوی را ندارد.
۹٫ضاربان سازمانی، افراد سابقه دار و پرونده دار حداقل در جرم ضرب و جرح نیستند. این بدان معنا نیست که ضاربان برای نخستین بار مرتکب ضرب و جرح می شوند؛ بلکه به این مفهوم است که سابقه و پرونده ای از آنان انعکاس نیافته است.
۱۰٫تحریک احساسات مأمور از سوی متهمان هتاک و فحاش نیز سهمی در ارتکاب جرم ضرب و جرح دارد.
۱۱٫ تحت تأثیر قرارگرفتن کارکنان در برابر آسیب های وارد شده بر قربانیان و بزه دیدگان (مثلاً در جرایم جنایی و ناموسی) وزنی در اعمال رفتار خشونت آمیز دارد.
۱۲٫برخی کارکنان ضرب و جرح را آسان ترین و سریع ترین راه برای اخذ اقرار می دانند.
۱۳٫ضعف باورهای اعتقادی را در موضوع ضرب و جرح نمی توان نادیده گرفت.
۱۴٫فقدان الگوها و استانداردهای رفتاری از دیگر متغیرهای تأثیرگذار در مسئله است.
۱۵٫عوامل تحت نظرگاه ها، مأموران بدرقه، مأموران پیشگیری، افسران پرونده، بازجویان و مسئولان تجسس بیش از سایر کارکنان در معرض آسیب پذیری و ارتکاب ضرب و جرح هستند.
۱۶٫ضرب و جرح بعد از وقت اداری و هنگام شب در محل بازداشت گاه ها بیشتر صورت می گیرد.
۱۷٫ضرب و جرح با مشت و لگد بیش از سایر اقسام زدن (با باتوم، چوب، کابل، شلنگ، دستبند قپانی و …)واقع می شود.
۱۸٫سوء استفاده از شغل و قدرت سازمان از دیگر متغیرهای تأثیرگذار در ضرب و جرح است.
۱۹٫ضرب و جرح از سوی کارکنانی که اختلالات اضطرابی (مانند استرس و وسواس)، اختلالات عاطفی (مانند افسردگی) و اختلالات روان تنی (روحی و جسمی) دارند بیشتر مشاهده شده است.
۲۰٫علاوه بر ضرب و جرح سایر بدرفتاری ها نظیر اهانت به خانواده متهم، اجازه ندادن برای ملاقات، ندادن غذا و… نیز صورت می گیرد.

سه راهبرد پیشنهادای مواجهه با کارکنان خشن

۱٫اقدام در جهت پراکنده سازی؛
۲٫پیشگیری از طریق ارجاع کارکنان به مشاور؛
۳٫در صورت اقتضا اعمال انضباط.
۱٫پراکنده سازی
فرماندهان و مدیران باید از طریق آموزش آماده باشند تا تعارضات را مدیریت کنند و موقعیت های بالقوه خطرناک خشونت را کاهش دهند. راهکارهایی که برای کاهش این چنین شرایطی استفاده می شود عبارت اند از:
الف.در پیدا کردن راه حل عجله نکنید، کارکنان را تشویق کنید تا از راه کلام، خود را خالی کنند. از قطع کردن کلام آنان خودداری کنید و از مهارت های شنیداری فعال استفاده نمایید.
ب.به دقت گوش کنید، گوش دادن فعالانه را با گفتن دوبارۀ آن چه گفته شد به زبان خود برای توضیح بیشتر تمرین و تصدیق کنید که حرف او را متوجه می شوید . با جدیت به حرف های او گوش بدهید و هرگز به حرف های او نخندید و او را دست کم نگیرید.
ج.وقتی با کارکنان احساساتی مواجه هستید ابتدا روی احساسات آنان کار کنید؛ سپس به حل مشکل بپردازید، با صحبت کردن با لحن نرم و تن صدایی نرمال، او را به انجام همین کار تشویق کنید و با این کار آرامش را برقرارسازید. او را تشویق کنید که مشکل را توضیح بدهد و فقط هنگامی دوباره مداخله کنید که او دوباره احساساتی شده است.
د.وقتی مسئله احساسات رفع شد، به مشکل بپردازید و هنگامی که متوجه مشکل شدید راجع به آن صحبت کنید. اگر رفتار کارکنان عواقبی در پی دارد، آن را توضیح بدهید؛ ولی از آن برای تهدید استفاده نکنید.
ر.مسئله را از دید یک مدیر و فرمانده توضیح دهید و راجع به راه حل این مسئله با سایرکارکنان هم فکری کنید. همیشه صادق باشید، تکرار کنید که مشکل چیست و چه چیزی آن را حل می کند، به طوری که طرفین راضی باشند. در صورت امکان توافقنامه ای (نه تعهدنامه) بنویسید و سپس راه حل توافق شده را تکرار و کارکنان را از اقداماتی که باید انجام دهند مطلع کنید و در پایان از کارکنان به علت اینکه مشکل را خود برطرف کرده اند تشکر نمایید.
ز.از تمامی اتفاقات رخ داده با ذکر تاریخ و نام افرادی که شاهد حادثه یا درگیر آن بوده اند، فهرست برداری و از یادداشت ها در مکان مناسبی نگهداری کنید.
۲٫ ارجاع کارکنان به مشاور
اگر فرمانده و مدیر هنگام آرام سازی شرایط متوجه شود که کارکنان از خود علائم خطر بروز می دهند که نشان دهندۀ ناتوانی در کنارآمدن با مشکل است، مراجعه به مشاور ضروری است. بسیاری از سازمان ها در این هنگام راهبرد خاص خود را دارند و مسئولان پیشگیری از خشونت، باید توصیه کنند که مدیران، راهبرد سازمان را در این زمینه دنبال کنند. در هر صورت عمل مشاوره باید هنگامی که خطر خشونت شناسایی شد صورت بگیرد. مدیران باید با خط مشی های سازمان در مورد ارجاع کارکنان، آشنایی داشته باشند و متناسب با نظر کارشناسی مشاوران، با کارکنان رفتار نمایند.
۳٫اعمال انضباط
اگر بعد از مرحلۀ پراکنده سازی در بررسی مجدد مشخص شد که یکی از کارکنان باید به دلیل رفتارخود تنبیه شود، باید این تنبیه منصفانه و قاطعانه باشد. بعد از قرائت مجازات، جلسه را با یادداشتی مثبت تمام کنید. در صورت اخراج کارکنان خاطی، این کار را اوایل هفته کاری انجام دهید تا بتوانند حق و حقوق خود را دریافت کنند. هنگامی که تصمیم به اخراج گرفته شد زمینه انجام تمامی کارهای اداری او را فراهم آورید.
کلیۀ کارکنان اخراجی باید فوراً برای برداشتن لوازم خود همراهی و سپس به خارج از ساختمان هدایت شوند؛ همچنین همۀ کارکنان اخراجی که نیاز به بازگشت به این مکان را دارند، باید وقت ملاقات بگیرند . بهانه های کارکنان سابق برای بازگشت به این مکان نباید پذیرفته شود. البته همۀ اعمال انضباط ها با اخراج کارکنان همراه نیست؛ بلکه در بیشتر مواقع لازم است تنبیه سبک تری اعمال شود. نکتۀ مهم در مقابله این است که اصل برخورد به اضافۀ « قطعیّت» و «حتمیّت» رعایت شود یعنی «دینامیک جنایی» سرعت اعمال مجازات اجرا گردد. اثر چنین واکنشی حتی اگر منجر به برخورد سبک شود، بیشتر از اثر واکنشی است که دیرتر انجام می گیرد. ضمناً آگاه سازی و توجیه فرد از عواقب ضرب و جرح و غیرقانونی و غیرشرعی بودن آن بسیار مهم است.

۵توصیه های علمی و عملی برای مهار خشونت خود

برای کنترل پرخاشگری و پیشگیری از ضرب و جرح لازم است هم به توصیه های علمی و نظری توجه داشت و هم به توصیه های عملی و اجرایی همت گماشت. توصیه های زیر از آن جمله اند:
۱٫به اعضای خانواده یا زیردستان آموزش دهید که مسائل و مشکلات خود را فوراً با شما در جریان بگذارند و از انباشته کردن آنها خودداری کنند . این نکته را هرکس باید در ارتباطات طولی خود رعایت کند و نباید تصور شود که مدیر عالی و میانی از آن بی نیاز است. بهتر است هر از چندگاهی با خانواده، همکاران و اطرافیان خود قدری صحبت کنید، همچنین اجازه دهید کسانی که با شما در ارتباط هستند آزادانه و با هر زبانی که تمایل دارند مسائل و مشکلات خود را بیان نمایند. در این گونه موارد از به کار بردن جملاتی مانند «اصل مطلب را بگو»، «خلاصه و مختصر بیان کن»، «متوجه شدم چه می خواهی بگویی» و نظایر این ها بپرهیزید.
۲٫باور داشته باشید که همۀ خواستنی ها ممکن است دست یافتنی نباشد و واقعیت های حاکم بر خویش و محیط زندگی را بپذیرید.
۳٫ همیشه شرایط اجتماعی ممکن است وفق مراد شما نباشد؛ لذا آمادگی لازم برای مواجهه با چنین شرایطی را داشته باشید.
۴٫داشته های خود را دوست بدارید و از آن لذت ببرید.
۵٫ناکامی را پایان راه ندانید؛ بلکه پله ای برای تلاش و شکیبایی بیشتر و نیل به هدف بدانید.
۶٫عامل ناکامی خود را به درستی شناسایی و برای رفع آن چاره اندیشی کنید.
۷٫باور داشته باشید که فقط با آرامش و تأمل می توان به راه حل منطقی و معقول مشکلات، رسید و مطمئن باشید در هنگام عصبانیت و پرخاشگری فعالیت عادی مغز نیز مختل می شود.
۸٫به سرعت موقعیتی را که در آن عصبانی شده اید ترک کنید و هرگز تصور نکنید که همیشه حق با شماست.
۹٫همیشه تجربیات و پیامد رفتارهای پرخاشگرانۀ خود را به یاد داشته باشید و نتایج آن را ارزیابی کنید.
۱۰٫اعتماد به نفس خود را از دست ندهید و همیشه امیدوار باشید.
۱۱٫عوامل نامقبولی که بیدارکننده، تقویت کننده و تحریک کننده خشونت هستند، از میان بردارید یا تخفیف دهید.

توصیه های علمی و عملی برای مهار خشونت دیگران

۱٫ از خودتان دفاع نکنید، وقتی با فردی روبه رو شدید که به شدت خشمگین است، توهین می کند، اشیا را پرت می کند، فریاد می کشد و قصد حمله به شما دارد بهترین راه ترک موقعیت است.

۲٫مرزها را مشخص کنید، وقتی با فردی روبه رو می شوید که بسیار خشمگین است؛ اما خطرناک به نظر نمی رسد، می توانید مرحله ای و به کمک تکنیک آرام سازی در موقعیت حضور داشته باشید و با او مقابله کنید.