قانون حمایت قانون مؤلفان در این خصوص مقرر می‌دارد: «انتقال‌گیرنده و ناشر و کسانی که طبق این قانون اجازه استفاده یا استناد یا اقتباس از اثری را به منظور انتفاع دارند باید نام پدیدآورنده را با عنوان و نشانه ویژه معرف اثر، همراه اثر یا روی نسخه یا نسخه‌های چاپی و تکثیرده به روش معمول و متداول اعلام و درج نمایند، مگر این‌که پدیدآورنده به ترتیب دیگری موافقت کرده باشد».

بنابراین، برای این‌که حق حرمت نام و عنوان به رسمیت شناخته شود، می‌توان گفت اگر مؤلف برای اثرخود نام مستعار انتخاب کرده باشد، به استناد حق حرمت نام هرگاه که بخواهد، می‌تواند نام واقعی خود را آشکار سازد.

در کنار این حق می‌توان از مصونیت اسناد نادرست اثر به دیگری نام برد. براساس این حق، نمی‌توان اثری را به کسی که آن را پدید نیاورده است، اسناد داد. این موضوع در حقوق فرانسه از آثار حق حرمت نام و عنوان پدیدآورنده یا حق ولایت بر اثر شمرده شده است، اما در انگلستان، این حق جدا از حق نام قلمداد گردیده است. از این رو، ماده ۸۴ قانون کپی‌رایت، طرح‌های صنعتی و حق اختراع انگلستان مصوب ۱۹۸۸، حق مصونیت از اسناد نادرست اثر را برای هر شخصی مقرر می‌دارد.

بند هشتم: حق تمامیت اثر

حق تمامیت اثر، مهم‌ترین حق معنوی و اخلاقی است. براساس این حق، هیچ‌کس نمی‌تواند یک اثر ابدی یا هنری را بدون موافقت پدیدآورنده تغییر دهد، هرچند تغییر اندک باشد. ماده ۱۹ قانون حمایت حقوق مؤلفان و مصنفان و هنرمندان مقرر می‌دارد: «هرگونه تغییر یا تحریف در اثرهای مورد حمایت این قانون و نشر آن بدون اجازه پدیدآورنده ممنوع است».

بند نهم: حق عدول

براساس این حق، علی‌رغم قرارداد و وجود حق بهره‌برداری از اثر دیگری و حتی پس از انتشار اثر توسط ناشر، پدیدآورنده حق دارد از تصمیم خود عدول و استرداد اثر را طلب کند. اما از آن‌جا که براساس قرارداد، برای طرف قرارداد حقی به وجود آمده است، پدیدآورنده باید زیان ناشی از عدول خود را به ناشر بپردازد. این حق در فرانسه و آلمان به رسمیت شناخته شده است، اما در قوانین ایران وجود ندارد.

بند دهم: حق دسترسی به اثر

برخی کشورها مانند آلمان برای پدیدآورنده «حق دسترسی به اثر» را پیش‌بینی کرده‌اند. براساس این حق، پدیدآورنده می‌تواند به دست‌ نوشته خود دسترسی یافته یا از آن کپی تهیه نماید؛ البته در صورتی که کپی‌برداری موجب ضرر دارنده محسوب نگردد و با منافع مشروع او تنافی نداشته باشد. البته، نکته قابل توجه این است که ما در این‌جا فارغ از مفاد قرارداد میان پدیدآورنده و مشتری (دارنده) سخن می‌گوییم؛ زیرا اگر براساس شرط ضمن عقد؛ چه به صورت صریح یا به صورت ضمنی، این حق برای پدیدآورنده در نظر گرفته شده باشد، حق دسترسی وجود دارد. به نظر می‌رسد عرف هم این حق را مسلم دانسته که در این فرض می‌توان به استناد قرارداد، حق دسترسی را محفوظ دانست.

[۱] . Paternity Right, Identification, Attribution Right

[۲]. صفایی، سیدحسین، پیشین، ص ۱۲۴٫