بند سوم – عنصر روانی جرم خیانت در امانت :

جرم خیانت در امانت از جرایم عمدی بوده نیاز به وجود عنصر روانی دارد. هیأت عمومی دیوان عالی کشور در این خصوص اشعار می دارد[۱] : تنها رد نکردن مال امانتی به صاحبش تمام ارکان بزه را تشکیل نمی دهد بلکه به طوری که رد ماده ۲۴۱ قانون مجازات عمومی قید گردید، باید تصاحب یا استعمال یا اتلاف یا مفقود شدن آن بر اثر سوءنیت کسی که مال نزد او بوده، محرز شود) عنصر روانی این جرم از دو بخش سوءنیت عام و سوءنیت خاص تشکیل می شود.

الف – سوءنیت عام :

سوءنیت عام در واقع عمد در ارتکاب عمل فیزیکی است یعنی اینکه متهم باید یکی از چهار فعل تصاحب، تلف، مفقود کردن و استعمال مال مورد امانت را به صورت عمدی و از روی قصد و اراده مرتکب گردد همچنین مرتکب باید عالم به تعلق مال به غیر و امانی بودن مال نزد خود باشد

ب – سوءنیت خاص :

منظور از سوءنیت خاص آن است که مرتکب این اعمال را به قصد نیل به نتیجه انجام دهد که در واقع همان ایراد ضرر به مالک یا متصرف مال است این شرط نشان دهنده این است که اگر امین عمداً ولی به قصد منتفع کردن مالک یا متصرف مال، مرتکب عمل فیزیکی جرم خیانت در امانت شده باشد به دلیل فقدان سوءنیت خاص از ناحیه وی عمل ارتکابی مشمول عنوان خیانت در امانت نخواهد شد

۱ رأی شماره ۲۵۰۱ مورخ ۱۵/۸/۱۳۱۹